Elveda...
Elvada,
Çekiyorum elimi ve eteğimi ve kendimi;
Bu aymaz dünyanın beyhude dertlerinden.
Yoruldum;
İnsanı anlama çabasından.
Bildiğimi zannettiğim kurak sorulardan...
Bıraktım,
Artık geride - beni üzenleri
Gamı, kasveti, dert ve kederi...
Terk ettim,
Onulmaz yaralarımı
Ve o yaraların müsebbiblerini...
Keşfettim,
Yeni baştan; kırılgan yerlerimi,
Yüreğimi dağlayan ama buna değmeyenleri...
Geçtim,
Ve ilerledim ufka doğru,
Topladım yerden kırılan hayallerimi.
Aldım
Avucuma yerde savrulan küllerimi
Taktım omzuma yepyeni parlak teleklerimi.
Havalandım,
Sakince çırparak kanatlarımı,
Güneşe ve aya kilitledim gözlerimi.
Kondum
Yavaşça bir bulutun üstüne
Seyretmek için arz'daki kendimi.
Gülümsedim,
Çok büyüttüğüm dertlerime,
Ne kadar da önemsizmişsiniz meğer dedim.
Sevindim,
Kaybettiğimi sandığım izan'ımın
Sapasağlam yerli yerinde durduğunu görünce.
Çırptım
Yeni kanatlarımı tekrar göğe;
Önümde beni bekleyen yeni güne...
Nevfel Baytar
27 Eylül 2033
02:35 - Ankara
Yorumlar
Yorum Gönder