Kalbin Avlusu
Bazen bir yere oturmak ister insan,
Duymak ister bir, söz bir lisan.
Görmek ister bir çift göz, bir cana can...
Hissetmek ister, ruh beden ve kan.
Vurur yollara kendini,
Bulmak ister içindekini:
Kimi zaman aynadaki aksini;
Kimi zaman o yitik ruh-u fani.
Bulur kendini bir avluda,
Bulutlar düğüm düğüm başında;
Kubbeler yükselir yanında,
Sığınmış kendi kalb-i hanında.
Yudumlar iken kahvesini,
Soyutlar âlemden kendisini;
Zaman ve mekan yitip gider;
Her şey karışır ömre, öyle akıp yiter.
Belki düşünme zamanıdır bu anlar,
Acaba ey fani: sen ile seni kim anlar?
Buhar olup giderken o an'da,
Hemhal olur herşey küçük dünyanda.
O an bir güneş ışığı; bir ışıltı beklersin!
Gelsin ve bulsun kayıp ruhumu dersin...
Uzak diyarlarda ne sen o'sun, ne de o sensin.
Aslında sen hep her dem onunla berabersin...
Bilirsin ki o doğmuştur kalbine,
İnmiştir yüreğinin en derinine.
Gerek duymazsın artık kim nerede!
Çünkü o ışıltı artık hep kalbinde...
Nevfel Baytar
17 Eylül 2023 Pazar
Ulus Ankara
Yorumlar
Yorum Gönder