Kaybolmak

Kaybolmak

Kökenbilim yani gavurca tabir ile "etymology" hep ilgimi çekti. Kelimelerin doğuşu harflerin dizilişi ve yeni sözcüklerin bu kelimelerden türetilmesi ve sözcüklerin zamanla yeni anlamlar kazanması; yöresel kelimelerin hâkim dil ve lehçeye girmesi, yan anlamların doğması, euphemism (örtmece sözcükler, yani bir kavram için kullanılan kelimelerin bazen sokak ağzı, argo ve normal addedilmesi konusu) çok organik bir süreç... Dil sürekli devinim içindeki bir canlı gibi. 

Kaybolma sözcüğü ilginç biçimde Arapça'dan dönüşüm geçirerek dile yerleşen bir kelime. "Gayb" sözcüğünün şekil değiştirmiş ve Türkçe'ye uyarlanmış hali imiş. Yok olma ve yitip gitme anlamına geliyor. Gayb ise Türk insanın hafsalasında çok daha farklı spirituel ve dinî konatasyonları (yan anlam) olan bir kelime. Hatta biraz doğa üstü biraz da ezoterik. Gaypten haber almak gibi... Gaypten sesler duymak gibi. Biraz daha havas ve hüddam ilmî çağrışımları var, nedense? 

Kaybolmak sözcüğü ben de gayb dan ya da Arapça bir kökenden çok daha ziyade kay-ma veya kayıp gitme çağrışımları yapıyor zihnimde... Kaybolma benim zihnimde kayıp gitme ve uzaklaşma demek. Tüm bunları düşünürken aklımda ve beynimin içinde aynı melodi çalıyor sessiz ve fonda ama derinlerden gelen buğulu bir ses... Bir Yılmaz Odabaşı şiirini Onur Akın sesiyle duymak: 

Kendimin ellerinden tutunca

İçimden nehirler gibi akmak geliyor

Yollara çıkmak

Yolculuklara bakmak geliyor

Buralardan böyle ceketsiz kaçmak geliyor

Bazen insan kaybolmak ister. Gayb içinde sadece kendi ile hemhal olup kendi varlığı ile yoğrulmak.  Kendi beyninin çeperlerine sığamamak ve göçebe bir ruh ile yitip gitmek ve sonra da kaybolmak... 

O dinginliği yaşadıktan ve ruhanî bir huzurun ardından asıl gerçek ve güzel kaybolmayı yaşamak istiyor insan... Sevdiği insan veya insanlar ile ve ya tutkuyla sevilen o sevgili ile uzaklaşıp doğaya kaçmak başka mekan ve başka bir uzamda yitip gitmek, sonsuzlukta yok olmak ve kainat içinde kanatlanmak istiyor... 

Kaybolmak tıpkı bir Zümrüdüanka gibi uçup gitmek ve Kaf Dağının ardında o Adn cenneti gibi bir hayal âleminde hava, güneş, doğa ve su ile kucaklaşmak istiyor insan... Yumuşacık bulutlara çıkıp üstünde uzanıp sonra gökyüzündeki yıldızları üstüne örtmek - bir bebek gibi mışıl mışıl uykuya dalmak istiyor sonsuz bir alemde...

Huzura ve dinginliğe kaçıp kaybolmak istiyor insan... Ama Candan Erçetin şarkısında olduğu gibi "bu şehir insanı uzak kılıyor". İnsanı kendinden alıp koparıyor. Ve tıpkı Alexis Carrel'ın İnsan Bu Meçhul kitabında dediği gibi aslında şehirler içindeki insan düşünülerek insan için inşaa edilmiyor... işte bu yüzden insanlar sevdiği ile doğaya denize ve başka bir mekana kaçmak ve orada yok olmak istiyor. 

Aslında kaçtığımız veya göç etmek istediğimiz yer içinde huzur bulduğumuz alt benliğimiz... Aslında kendimize içimizdeki o derin 'ben' e kaçıyoruz hep fark etmeden..

Güzel bir tatil olsun... Guxel bir kaçış... Ve güzel bir kendini keşfediş ve inkişaf yaşamanız dileğiyle... İyi tatiller ve iyi bayramlar...